For more than three decades trainers, sales people, therapies, and coaches have been drawn by the claims made by NLP (Bandler & Grinder, 1979). The approach has enjoyed enormous popularity, offering an alternative approach to psychologically training and has been widely used by commercial organizations, therapists and coaches.
NLP has over the past three decades been used by global brands including IBM, McDonald’s, NASA and U.S. Army. In the UK, academics have argued that it provides real value to educationalists (Tosey & Mathison, 2003). While in coaching there has been a profusion of NLP coaching books.
Yet despite this popularity, few in depth critical reviews have been undertaken, which have sought to examine some of the key claims of NLP. Those which have been published, for example Sturt, et al., 2012, seem to have been largely unread by practitioners outside of the specific domain, such as health.
In the context of coaching, little empirical focus has been applied to the ideas, and the approach remains popular across Europe (Passmore, Brown and Csigas, 2017). To undertake this review, we choose to focus on the distinctive features on NLP, as opposed to ideas and concepts which are published and credited to other approaches, or which are used across a wide range of approaches. The focus of this paper is thus restricted to the unique and distinctive features of NLP and NLP coaching, as opposed to the ideas that may be common across some or many practices, such as open questions, scaling or perceptual positions.
A useful starting point for any study of this kind is to begin by defining the key terms. However, Neuro-Linguistic-programming is difficult to define. Most texts do not offer a definition, or instead share a story in the hope of communicating what they believe NLP does. In essence NLP is a tool that delivers transformation change.
Grinder and Bandler’s definition from 1980 was widely cast; “The study of subjective experience” (Dilts, Grinder, Bandler & DeLozier, 1980). The definition could include almost anything and fails to move us closer a clarifying what can be included in NLP, and what should be excluded.
A second example is the definition offered by Ready & Burton (2015, p11) “the study of the structure of your subjective experience……the art and science of communication ….the manual for your brain…”.
A third example shifts the focus towards a focus on excellence: “NLP is the art and science of personal excellence. Art because everyone brings their unique personality and style to what they do and this can never be captured in words or techniques. Science because there is a method and process for discovering the patterns used by outstanding individuals in any field to achieve outstanding results” (O’Conner & Seymour, 1990, p1). In this sense, position NLP as being the outcome of a rigorous review process to identify evidenced based practice across multiple fields, has echoes of the aims of psychology.
However, in some ways all of these definitions are unsatisfactory and fail to adequately delineate NLP from other approaches.
The very nature of NLP, has seen it adopt ideas and techniques from other disciplines to create a commercial model, suggesting that NLP is in some way unique, with claims of magical powers. In itself, the idea of an eclectic model, which is based on evidenced-based practice that acknowledges the origin or source of the idea is a noble cause. For the purpose of this paper, the focus will thus be to separate out common methods from unique NLP methods.
In the 1979, Richard Bandler and John Grinder published ‘Frogs into Princes’ (Bandler & Grindler, 1979). They argued that outstanding psychotherapists acted on the basis of theory, which contributed to their effectiveness and enabled rapport with clients. Furthermore, they concluded that observation of the most skillful therapists would result in the discovery of common or core principles, which could be generalized, verified on an empirical basis and put into therapeutic practice. This sounds a noble cause and one which reflects current research trends towards establishing common principles in coaching, and a desire to move away from multiple models, (cognitive behavioural coaching, solution focused coaching, psychodynamic coaching, gestalt coaching, MI, mindful coaching etc) towards a unified approach; ‘coaching’. Such a pathway of development has occurred in other domains, for example medicine, which has a single approach, as opposed to multiple ‘schools’ of training and practice within medicine.
For several years Bandler and Grinder observed the leading therapists of the time who including Fritz Perls, Milton H. Erickson and Virginia Satir. They gathered material, formulate NLP tenets and hypotheses, which they believe were the common factors in therapy, and which had wide applicability to all communication.
A number of differentiating concepts arise within the literature. One is the idea that ‘the Map is not the territory’. The term was borrowed from Korzybski (1950), a linguist. This concept summarizes the idea that each individual holds a unique internal representation of the world (the “map”) and not the world itself (the “territory”). The maps that each person creates is limited and distorted through their past experiences and cultural context. Applied to behavioural change, the therapist’s task is to understand and then work using the client’s map to help them navigate a passage, both expanding their awareness and journeying from their condition to a more productive space.
The maps that people make of their world are represented by five senses: visual; kinesthetic, referring to tactical and visceral sensations; auditory, including noises and sounds; olfactory, including smell; and gustatory, including taste. Each experience in the world informs the continual development of the map. Bandler and Grinder suggested that each of us processes the majority of information using one primary representational system. Further, they claimed that the most effective therapists matched the patient’s primary representational system. These ideas, developed into primary representational system (PRS), are discussed below.
A second central concept is the idea of accessing cues, these are gathered from observing eye-movements. Bandler and Grinder suggested that careful observation of these movements would enable the NLP practitioner to unequivocally identify the primary representational system of the client and enable matching.
Having identified these hypotheses, most scientific researchers would move to the stage of formulating a hypothesis and seeking to test that hypothesis through a series of empirical studies. For a reason that is unclear, Bandler and Grinder, missed this step of the scientific process and moved forward to publish their ideas, as if they were scientific fact. One explanation that has been proposed is that Bandler was contemptuous of traditional scientific methods. This led him to reject the tradition methods of hypothesis and testing (Witkowski, 2010). As a result the claims made sound scientific in nature, but lacked the underpinning scientific testing.
Over the past decade a number of other reviews have been conducted. These provide a useful insight into NLP and the science which underpins the work.
One of the first reviews of NLP research was conducted in response to the growing claims from NLP practitioners of the effectiveness of NLP therapy. Einspruch and Forman (1985) in response called for a systematic review of the evidence. Only through this process could a clear and evidenced based undertaking of the effectiveness of NLP could be established. (Heap, 1998) responded with a systematic reviewed the limited data available at the time. He noted the mismatch between the claims of practitioners, which suggested miracle cures and the preliminary studies, which were yielding less promising results. The chapter concluded “If it turns out to be the case that these therapeutic procedures are indeed as rapid and powerful as is claimed, no one will rejoice more than the present author. If however these claims are no better than the ones already investigated, then the final verdict on NLP will be a harsh one indeed” (p. 276). Subsequent studies have answered this question.
In a health study, Sturt and his colleagues undertook a systematic review of NLP in health, prompted what clinicians saw as NLP practitioners targeting the sector offering services, from training for health professionals to therapies available for GP referral (Sturt et al., 2012). A UK Freedom of Information (FOI) request to NHS organizations to identify spending on NLP training or services over a 3-year period leading up to 2009. The research targeted all 143 primary care trusts, 73 mental health trusts, 166 hospital trusts, 12 ambulance trusts, 10 care trusts, and 10 strategic health authorities. A total of 326 (79%) NHS organizations responded to the request and the unpublished data revealed an NHS monetary spend of £802 468 on NLP-related activity. Over 700 NHS staff undertook NLP training during the time period with the majority (75%) being in administrative/managerial roles. Clinical staff included counsellors and clinical psychologists also attended. Five trusts had developed NLP based services, with weight loss being the most popular.
The research team noted “no systematic review of the NLP literature has been undertaken applying Cochrane methods.17 The aim of this study was to conduct a systematic literature review and appraise the available evidence” (Sturt et al., 2012, e758). The team gathered data from 1459 studies, and excluded 1345 as not relevant, reviewing 114 abstracts, reducing the list to 93 before a final set of 41 papers that were reviewed in their analysis. A further 31 of these papers were excluded as they were descriptive in nature. This left a small sample but the researchers concluded based o their detailed review, in typical scientific language “there is currently insufficient evidence to recommend use of NLP for any individual health outcome” (Sturt et al., 201 2, e763).
In a comprehensive psychological study the researchers identified 315 articles of which 63 studies were published in peer-reviewed journals (Witkowski, 2010). Once the descriptive studies were excluded, the statistical data revealed that only 18.2% showed results supporting NLP, 54.5% revealed results non-supportive of NLP and 27.3% offered results which could be described as ‘uncertain’. In considering these results, and taking account of the bottom–draw effect, where unsupported data is more often not published, the evidence offered in support of NLP appears weak, with the positive results akin to what could be expected from the placebo effect.
Witkowski (2010) noted that the number of scientific studies had peaked during the 1980’s and 1990’s but had declining, as if “the world of science was apparently losing its interest in the concept of Bandler and Grinder” (p64). The author was significantly more damning in his language in concluding his analysis: “My analysis leads undeniably to the statement that NLP represents pseudoscientific rubbish, which should be mothballed forever” (p64).
In wide ranging Delphi study Norcross and Koocher (2006) surveyed a panel of 101 leading psychologists to identify the most discredited theories within mental health practice. Their list include NLP as a treatment for mental health conditions. NLP came 18th on the list of most discredited, but was beaten by interventions including ‘Angel Treatment’, ‘Chrystal healing’ and ‘Dolphin mental health therapy’. Overall the researchers concluded experts had selected these interventions due to the lack of evidence to support their claims.
An education review on the impact of NLP approaches in education the researchers found more positive results (Carey et al., 2011). In this first systematic literature review of research evidence the researchers drew on data form both peer review and self published sources from the NLP Research and Recognition Project. When reviewing the final set of papers form inclusion very few of the final papers were from peer-reviewed journals.
The research team identified a total of 111 studies. These included both quantitative and qualitative studies, including individual case studies and self-report data. While this offered a more comprehensive coverage of the available evidence, it may be considered to lack the robustness of more traditionally structured reviews which would exclude single sample studies and experiential data.
Carey et al, (2011) concluded, the majority of published work was supportive of the use of NLP in schools and education. The authors went on to note that given the scale of the research, diverse methods and variation in the quality of the research they reviewed, their results should only be considered as ‘an interim finding’ and that more research was needed.
Sharpley in a pair of studies (1984; 1987) reviewed the application of NLP in therapeutic relationships. His work included a review of 44 papers. His results revealed a total of six of these papers contained positive evidence in support of NLP. His conclusion questioned the value of NLP as a discreet method. With respect to individual tools, he suggested an PRS could not be reliably assessed by therapists and must be serious questioned.
In addition of large-scale reviews across health, education and therapy, we decided to also review a number of specific studies that have look at individual interventions within NLP. We selected eye movement and PRM as two interventions to consider.
Proponents of Neuro-Linguistic Programming (NLP) claim that certain eye-movements are reliable indicators of thinking patterns, including truth-telling or lying. According to this notion, a person looking up to their right suggests a lie whereas looking up to their left is indicative of truth telling. This is further explained by diagram X, based on the original claims made by Bandler and Grinder (1979, p25; 1975)
Despite widespread belief in this claim, no previous research has ensured or even suggested its validity. A recent series of studies by Wiseman et al. (2012) examined this claim. In the first study the eye movements of participants who were lying or telling the truth were coded, but did not match the NLP patterning. In the second study one group of participants were told about the NLP eye-movement hypothesis whilst a second, control, group were not. Both groups then undertook a lie detection test. No significant differences emerged between the two groups. In a third study involving coding the eye movements of both liars and truth tellers taking part in high profile press conferences. Once again, no significant differences were discovered. In reviewing the results from the three studies the researchers claim the results of the three studies fail to support the claims of NLP, and this “pseudoscientific claim of eye movement can be reliably dismissed” (Wiseman, et al., 2012).
A more recent study (Ahmed, 2013) reexamined the claims regarding eye movement. He noted the criticism of Einspruch & Forman (1985), who argued that all 39 of the previously published studies (for example Appel, 1983; Brockman, 1981; Cody, 1983; Ellickson, 1983; Dorn, 1983; Dowd and Pety, 1982; Ehrmantraut, 1983; Falzett, 1981; Green, 1981; Hammer, 1983 and Paxton, 1981) which had sought to test NLP claims were all false due to methodological concern regarding the research, most frequently that the researchers were not trained NLP specialists, or that the statements or inventions used were not consistent, in some way, with NLP methods. Using a student sample of 33 post-graduate MBA students, students were invited to answer a number of questions while their eye-movement was measured. The results show that, except for visual recall, less than half of the respondents exhibited the remaining eye patterns (i.e., visual construct, verbal recall, verbal construct, kinaesthetic and auditory digital), posited by the founders of NLP. The researchers concluded “NLP eye patterns as posited by the founders, do not apply to this sample of students in Abu Dhabi” (Ahmed, 2013).
A second commonly used model is Preferred Representation Matching [PRM]. According to Bandler and Grinder (1975) words, phrases and sentences are indicative of an individual’s referencing of each of the representational systems. So for example the words ‘green’, ‘seethrough’, ‘spiral’ and ‘image’ reference the visual representation system, while the words ‘silent’, ‘ringing’, ‘moo’ and ‘blast’ reference the auditory representation system. These two are part of the three systems; visual, auditory, and kinesthetic that humans use, and are sometimes known as VAK.
In his studies, Shapely (1984; 1987) reviewed the use of PRM in counselling domains. In a set of 15 studies using PRS Shapely concluded there was little supportive evidence for the use of the PRS.
Since these studies little further work has been done to review the application of PRS through a scientific lens. Further work within a coaching context may help further provide evidence on our understanding about the claims for PRM.
In summary, in reviewing generic studies of NLP the evidence suggest that there is not enough evidence to support NLP claims for specific interventions such as eye movement and PRM. In light of the lack of robust evidence validating unique NLP models, we set to explore NLP with a specific focus on coaching research. Our aim was to draw together published studies and examine the empirical research within NLP Coaching.
The method for this review was to undertake a series of searches using commonly used databases, through the Henley Business School One Source search tool. The tool combines data from multiple search tools including EBSCO, Science Direct, Business Source, Emerald, Text-direct and others. A search of peer review papers published between 1980 and 2018 produced 19,154 items, using the initial search term “NLP”. However in reviewing papers from this list it was clear that the term NLP has multiple meanings, being used as an abbreviation for a variety of terms. The search was narrowed to “NLP and Neuro-linguistic Programming”. This reduced the number of items found to 224 peer reviewed papers in the period 1980-2018. This was further refined in a search to “NLP- Neuro-linguistic Programming – Coaching”. A total of 40 peer review papers were identified. A detailed review of these 40 papers was undertaken. The papers are summarized in Table 2
In reviewing these papers a number of striking observations appear. Firstly, given the period of nearly 40-year period the number of papers is relatively small. This may in part reflect the wider issue of a lack of research within coaching, although the appearance of a number of meta-studies and systematic reviews of coaching research (Theeboom et al 2014; Athanasopoulou & Dopson, 2018), suggests the size of the literature pool has grown significantly in the past decade.
Secondly, the list is dominated by conceptual papers, with a lack of robust scientific design or traditional research methods being used to empirically test the ideas offered by NLP within the coaching domain. In considering the 40 papers included in Table 2, more than half were either conceptual papers, literature reviews or book reviews. Only two quantitative studies were found through this search, with a further seven qualitative studies. Not a single randomized control trial was identified.
Thirdly, in a number of papers the authors make claims that are unsubstantiated. One example, a paper by Cassidy-Rice (2014) which presents a case study of an individual ’Nick Burnside’ who following NLP training is ‘cured’ from a collection of phobias. The exact method is not described, nor how the phobia were diagnosed, nor the measures used. The author however claims an almost miracle effect of NLP which goes beyond the initial phobia, making the client both a superior boss and a super athlete: “Among the interventions that helped were the removal of negative states, the changing of limiting beliefs, the elimination of performance-inhibiting mental blocks and hypnosis. Such techniques have also helped him to achieve personal goals which he never thought possible, including grueling endurance races such as the Snowdonia marathon and the Hadrian’s Wall ultra event, where he covered 68 miles in just over 17 hours…… He has transferred this new positive thinking directly into his workplace, enabling him to undertake employee coaching across the organization in areas such as time management, presentation skills, motivation, influencing and confidence building”(Cassidy-Rice, 2014, p39).
Some papers do offer a more robust methodology. One example (Peng, et al, 2015) reviewed the use of brief NLP-health education to help post-stroke patients through a blended NLP and psych-education programme. The researchers were measuring anxiety and depression of stroke patients. The results from this study revealed an initial difference in depression levels, although in the follow-up stage the difference between the control group and the NLP-health education intervention group was not sustained. However, by including two interventions it is impossible to identify which was the active ingredient in bringing about the initial change; NLP or the education aspect of the programme.
Finally, as noted by most other studies, given the nature of the bottom draw effect, where most studies with unsupported hypotheses results are more likely to be either rejected by journals or not submitted. It is thus unsurprising there is a lack of published scientific papers with data showing no difference between the NLP intervention and a comparable control intervention.
So where does this leave the case for NLP coaching? The review of the research evidence within coaching suggests there is almost no evidence to support the multiplicity of claims made about its effectiveness as a 1-1 coaching interventions to facilitate behavioural change. This contracts with the evidence which has grown over the past two decades which does support the view that coaching has a small to medium effect size across a number of aspects of behavioual change (Theeboom et al, 2014). In reviewing the evidence from coaching, similar conclusions may be drawn.
In this paper we aimed to review the evidence for NLP and specific for NLP coaching. Given this review, we have no hesitation in coming to the view that coaching psychologists and those interested in evidenced based coaching would be wise to ignore the NLP brand in favour of models, approaches and techniques where a clear evidence base exists. However, moving forward, we might take with us the dream of drawing together a unified model of coaching which brings the best of all approaches, but leaves the sales hype and unsubstantiated miracle change claims behind.
Od ponad trzydziestu lat trenerzy, sprzedawcy, terapeuci i coachowie kierują się twierdzeniami NLP (Bandler i Grinder, 1979). Podejście to cieszy się ogromną popularnością, oferując alternatywne podejście do treningu psychologicznego i jest szeroko stosowane przez organizacje komercyjne, terapeutów i coachów.
NLP jest wykorzystywane przez ostatnie trzydzieści lat przez światowe marki, w tym IBM, McDonald’s, NASA i U.S. Army. W Wielkiej Brytanii naukowcy argumentują, że zapewnia to prawdziwą wartość pedagogom (Tosey i Mathison, 2003). Podczas coachingu pojawiło się mnóstwo książek o coachingu NLP.
Jednak pomimo tej popularności podjęto niewiele dogłębnych, krytycznych recenzji, które miały na celu zbadanie niektórych kluczowych twierdzeń NLP. Te, które zostały opublikowane, na przykład Sturt i in., 2012, wydają się w dużej mierze nieprzeczytane przez praktyków spoza określonej dziedziny, takiej jak zdrowie.
W kontekście coachingu pomysłom tym poświęcono niewiele uwagi empirycznej, a podejście to pozostaje popularne w całej Europie (Passmore, Brown i Csigas, 2017). Aby dokonać tego przeglądu, zdecydowaliśmy się skupić na charakterystycznych cechach NLP, w przeciwieństwie do pomysłów i koncepcji, które są publikowane i przypisywane innym podejśćom lub które są wykorzystywane w szerokim zakresie podejść. Dlatego też niniejszy artykuł koncentruje się na unikalnych i charakterystycznych cechach NLP i coachingu NLP, w przeciwieństwie do idei, które mogą być wspólne dla niektórych lub wielu praktyk, takich jak pytania otwarte, skalowanie lub pozycje percepcyjne.
Przydatnym punktem wyjścia dla wszelkich badań tego rodzaju jest rozpoczęcie od zdefiniowania kluczowych terminów. Jednakże programowanie neurolingwistyczne jest trudne do zdefiniowania. Większość tekstów nie podaje definicji lub zamiast tego dzieli się historią w nadziei na przekazanie tego, co ich zdaniem NLP robi. W istocie NLP jest narzędziem, które zapewnia zmianę transformacyjną.
Definicja Grindera i Bandlera z 1980 r. była szeroko rozpowszechniona; „Badanie subiektywnego doświadczenia” (Dilts, Grinder, Bandler i DeLozier, 1980). Definicja może obejmować niemal wszystko i nie przybliża nas do wyjaśnienia, co można uwzględnić w NLP, a co należy wykluczyć.
Drugim przykładem jest definicja zaproponowana przez Ready i Burton (2015, s.11): „badanie struktury twojego subiektywnego doświadczenia… sztuka i nauka komunikacji… podręcznik dla twojego mózgu…”.
Trzeci przykład przenosi uwagę w stronę doskonałości: „NLP to sztuka i nauka o osobistej doskonałości. Sztuka, ponieważ każdy wnosi swoją niepowtarzalną osobowość i styl do tego, co robi, a tego nigdy nie można ująć w słowach ani technikach. Nauka, ponieważ istnieje metoda i proces odkrywania wzorców stosowanych przez wybitne jednostki w dowolnej dziedzinie, aby osiągnąć wybitne wyniki” (O’Conner i Seymour, 1990, s.1). W tym sensie pozycjonowanie NLP jako wyniku rygorystycznego procesu przeglądu mającego na celu zidentyfikowanie praktyki opartej na dowodach w wielu dziedzinach, ma echa celów psychologii.
Jednakże pod pewnymi względami wszystkie te definicje są niezadowalające i nie oddzielają odpowiednio NLP od innych podejść.
Sama natura NLP powoduje, że przyjmuje ono pomysły i techniki z innych dyscyplin w celu stworzenia modelu komercyjnego, co sugeruje, że NLP jest w pewnym sensie wyjątkowe i ma magiczne moce. Sama idea modelu eklektycznego, opartego na praktyce opartej na dowodach, która uznaje pochodzenie lub źródło idei, jest szczytna. Na potrzeby tego artykułu skupimy się zatem na oddzieleniu powszechnych metod od unikalnych metod NLP.
W 1979 roku Richard Bandler i John Grinder opublikowali książkę „Frogs to Princes” (Bandler i Grindler, 1979). Argumentowali, że wybitni psychoterapeuci działali w oparciu o teorię, co przyczyniło się do ich efektywności i umożliwiło kontakt z klientami. Co więcej, doszli do wniosku, że obserwacja najzdolniejszych terapeutów zaowocuje odkryciem wspólnych lub podstawowych zasad, które można uogólnić, zweryfikować empirycznie i zastosować w praktyce terapeutycznej. Brzmi to szlachetnie i odzwierciedla aktualne trendy badawcze w kierunku ustalenia wspólnych zasad w coachingu oraz chęć odejścia od wielu modeli (coaching poznawczo-behawioralny, coaching skoncentrowany na rozwiązaniach, coaching psychodynamiczny, coaching gestalt, MI, coaching uważny itp.) w kierunku jednolitego podejścia; „coaching”. Taka ścieżka rozwoju pojawiła się w innych dziedzinach, na przykład w medycynie, która ma jedno podejście, w przeciwieństwie do wielu „szkół” szkolenia i praktyki w medycynie.
Przez kilka lat Bandler i Grinder obserwowali czołowych terapeutów tamtych czasów, do których zaliczali się Fritz Perls, Milton H. Erickson i Virginia Satir. Zebrali materiał, sformułowali założenia i hipotezy NLP, które ich zdaniem były wspólnymi czynnikami w terapii i które miały szerokie zastosowanie we wszelkiej komunikacji.
W literaturze pojawia się wiele różnicujących koncepcji. Jednym z nich jest pogląd, że „mapa to nie terytorium”. Termin zapożyczony od językoznawcy Korzybskiego (1950). Koncepcja ta podsumowuje ideę, że każda jednostka posiada unikalną wewnętrzną reprezentację świata („mapa”), a nie samego świata („terytorium”). Mapy tworzone przez każdą osobę są ograniczone i zniekształcone przez jej przeszłe doświadczenia i kontekst kulturowy. W odniesieniu do zmiany zachowania zadaniem terapeuty jest zrozumienie, a następnie praca z wykorzystaniem mapy klienta, aby pomóc mu przejść przez pewien etap, zarówno poszerzając jego świadomość, jak i podróżując od stanu chorobowego do bardziej produktywnej przestrzeni.
Mapy świata, które ludzie tworzą, reprezentowane są przez pięć zmysłów: wzrokowy; kinestetyczny, odnoszący się do wrażeń taktycznych i trzewnych; słuchowe, w tym hałasy i dźwięki; węchowy, w tym zapach; i smakowe, włączając smak. Każde doświadczenie na świecie wpływa na ciągły rozwój mapy. Bandler i Grinder zasugerowali, że każdy z nas przetwarza większość informacji za pomocą jednego podstawowego systemu reprezentacji. Co więcej, twierdzili, że najskuteczniejsi terapeuci odpowiadają głównemu systemowi reprezentacji pacjenta. Idee te, rozwinięte w podstawowy system reprezentacji (PRS), omówiono poniżej.
Drugą centralną koncepcją jest koncepcja dostępu do wskazówek, które są zbierane na podstawie obserwacji ruchów oczu. Bandler i Grinder zasugerowali, że uważna obserwacja tych ruchów umożliwi praktykowi NLP jednoznaczną identyfikację głównego systemu reprezentacji klienta i umożliwi dopasowanie.
Po zidentyfikowaniu tych hipotez większość badaczy naukowych przeszłaby do etapu formułowania hipotezy i próby sprawdzenia jej w drodze serii badań empirycznych. Z niejasnego powodu Bandler i Grinder przeoczyli ten etap procesu naukowego i postanowili opublikować swoje pomysły, tak jakby były faktem naukowym. Jedno z zaproponowanych wyjaśnień jest takie, że Bandler gardził tradycyjnymi metodami naukowymi. To skłoniło go do odrzucenia tradycyjnych metod stawiania hipotez i testowania (Witkowski, 2010). W rezultacie twierdzenia nabrały solidnego charakteru naukowego, lecz brakowało im podstaw w badaniach naukowych.
W ciągu ostatniej dekady przeprowadzono szereg innych przeglądów. Zapewniają one użyteczny wgląd w NLP i naukę leżącą u podstaw tej pracy.
Jeden z pierwszych przeglądów badań NLP został przeprowadzony w odpowiedzi na rosnące twierdzenia praktyków NLP o skuteczności terapii NLP. W odpowiedzi Einspruch i Forman (1985) wezwali do systematycznego przeglądu dowodów. Tylko dzięki temu procesowi można było ustalić jasne i oparte na dowodach badanie skuteczności NLP. (Heap, 1998) w odpowiedzi dokonali systematycznego przeglądu ograniczonych danych dostępnych wówczas. Zauważył rozbieżność między twierdzeniami praktyków, którzy sugerowali cudowne uzdrowienia, a wstępnymi badaniami, które dawały mniej obiecujące wyniki. Rozdział kończył się następująco: „Jeśli okaże się, że te procedury terapeutyczne są rzeczywiście tak szybkie i skuteczne, jak się twierdzi, nikt nie będzie się bardziej cieszył niż autor niniejszego artykułu. Jeśli jednak te twierdzenia nie będą lepsze od już zbadanych, wówczas ostateczny werdykt w sprawie NLP będzie rzeczywiście surowy” (s. 276). Późniejsze badania dały odpowiedź na to pytanie.
W badaniu dotyczącym zdrowia Sturt i jego współpracownicy przeprowadzili systematyczny przegląd NLP w zdrowiu, co doprowadziło do tego, co klinicyści postrzegali jako praktyków NLP skupiających się na sektorze oferującym usługi, od szkoleń dla pracowników służby zdrowia po terapie dostępne po skierowaniu do lekarza rodzinnego (Sturt i in., 2012). . Brytyjski wniosek dotyczący wolności informacji (FOI) skierowany do organizacji NHS o określenie wydatków na szkolenia lub usługi NLP w okresie 3 lat poprzedzających 2009 r. Badanie objęło wszystkie 143 fundusze podstawowej opieki zdrowotnej, 73 fundusze zdrowia psychicznego, 166 szpitali, 12 fundusze pogotowia ratunkowego, 10 funduszy opieki i 10 strategicznych organów ds. zdrowia. W sumie 326 (79%) organizacji NHS odpowiedziało na tę prośbę, a niepublikowane dane ujawniły, że NHS wydała 802 468 funtów na działalność związaną z NLP. Ponad 700 pracowników NHS przeszło w tym okresie szkolenie NLP, przy czym większość (75%) pełniła funkcje administracyjne/kierownicze. W spotkaniu uczestniczyli także pracownicy kliniczni, doradcy i psycholodzy kliniczni. Pięć trustów rozwinęło usługi oparte na NLP, przy czym najpopularniejsze było odchudzanie.
Zespół badawczy zauważył, że „nie przeprowadzono żadnego systematycznego przeglądu literatury NLP przy użyciu metod Cochrane’a.17 Celem tego badania było przeprowadzenie systematycznego przeglądu literatury i ocena dostępnych dowodów” (Sturt i in., 2012, e758). Zespół zebrał dane z 1459 badań i wykluczył 1345 jako nieistotne, przeglądając 114 abstraktów, redukując listę do 93 przed ostatecznym zestawem 41 artykułów, które uwzględniono w analizie. Kolejnych 31 z tych artykułów zostało wykluczonych ze względu na ich charakter opisowy. Pozostała niewielka próbka, ale na podstawie szczegółowego przeglądu, używając typowego języka naukowego, badacze doszli do wniosku, że „obecnie nie ma wystarczających dowodów, aby zalecić stosowanie NLP w przypadku jakichkolwiek indywidualnych skutków zdrowotnych” (Sturt i in., 201 2, e763).
W kompleksowym badaniu psychologicznym badacze zidentyfikowali 315 artykułów, z których 63 opublikowano w recenzowanych czasopismach (Witkowski, 2010). Po wykluczeniu badań opisowych dane statystyczne wykazały, że tylko 18,2% wykazało wyniki potwierdzające NLP, 54,5% ujawniło wyniki niewspierające NLP, a 27,3% przedstawiło wyniki, które można określić jako „niepewne”. Rozważając te wyniki i biorąc pod uwagę efekt „od dołu”, w przypadku którego niepoparte danymi częściej nie są publikowane, dowody przedstawione na poparcie NLP wydają się słabe, a pozytywne wyniki są podobne do tych, których można się spodziewać po efekcie placebo.
Witkowski (2010) zauważył, że liczba badań naukowych osiągnęła swój szczyt w latach 80. i 90. XX w., po czym zaczęła spadać, jak gdyby „świat nauki najwyraźniej tracił zainteresowanie koncepcją Bandlera i Grindera” (s. 64). Autor w swoim języku był znacznie bardziej potępiający w zakończeniu swojej analizy: „Moja analiza prowadzi niezaprzeczalnie do stwierdzenia, że NLP to pseudonaukowe bzdury, które należy odrzucić na zawsze” (s. 64).
W szeroko zakrojonym badaniu Delphi Norcross i Koocher (2006) przeprowadzili ankietę na panelu 101 czołowych psychologów, aby zidentyfikować najbardziej zdyskredytowane teorie w praktyce zdrowia psychicznego. Na ich liście znajduje się NLP jako metoda leczenia schorzeń psychicznych. NLP zajęło 18. miejsce na liście najbardziej zdyskredytowanych, ale zostało pokonane przez takie interwencje, jak „Leczenie aniołem”, „Uzdrawianie kryształami” i „Terapia zdrowia psychicznego delfinami”. Ogólnie rzecz biorąc, badacze doszli do wniosku, że eksperci wybrali te interwencje ze względu na brak dowodów na poparcie swoich twierdzeń.
Przegląd edukacji dotyczący wpływu podejść NLP w edukacji badacze znaleźli bardziej pozytywne wyniki (Carey i in., 2011). W tym pierwszym systematycznym przeglądzie literatury dotyczącym dowodów naukowych badacze oparli się na danych pochodzących zarówno z recenzji naukowych, jak i ze źródeł opublikowanych samodzielnie, pochodzących z Projektu Badań i Uznawania NLP. Podczas przeglądania ostatecznego zestawu artykułów, bardzo niewiele z nich pochodziło z recenzowanych czasopism.
Zespół badawczy zidentyfikował łącznie 111 badań. Obejmowały one zarówno badania ilościowe, jak i jakościowe, w tym indywidualne studia przypadków i dane z samoopisów. Chociaż zapewniało to bardziej wszechstronne omówienie dostępnych dowodów, można uznać, że brakuje mu solidności przeglądów o bardziej tradycyjnej strukturze, które wykluczałyby badania na pojedynczej próbie i dane oparte na doświadczeniu.
Carey i in. (2011) podsumowali, że większość opublikowanych prac wspierała stosowanie NLP w szkołach i edukacji. Autorzy zauważyli następnie, że biorąc pod uwagę skalę badania, różnorodność metod i zróżnicowanie jakości analizowanych przez nich badań, ich wyniki należy traktować jedynie jako „ustalenie tymczasowe” i że potrzebne są dalsze badania.
Sharpley w dwóch badaniach (1984; 1987) dokonał przeglądu zastosowania NLP w relacjach terapeutycznych. Jego praca obejmowała recenzję 44 artykułów. Jego wyniki wykazały, że łącznie sześć z tych artykułów zawierało pozytywne dowody na poparcie NLP. Jego wniosek kwestionował wartość NLP jako metody dyskretnej. W odniesieniu do poszczególnych narzędzi zasugerował, że terapeuci nie mogą wiarygodnie ocenić PRS i należy go poważnie zakwestionować.
Oprócz szeroko zakrojonych przeglądów dotyczących zdrowia, edukacji i terapii, postanowiliśmy dokonać przeglądu także szeregu konkretnych badań, które dotyczyły indywidualnych interwencji w ramach NLP. Jako dwie interwencje do rozważenia wybraliśmy ruch gałek ocznych i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej.
Zwolennicy programowania neurolingwistycznego (NLP) twierdzą, że pewne ruchy oczu są wiarygodnymi wskaźnikami wzorców myślenia, w tym mówienia prawdy lub kłamstwa. Zgodnie z tym poglądem osoba patrząca w prawo sugeruje kłamstwo, podczas gdy patrzenie w lewo wskazuje na mówienie prawdy. Wyjaśnia to dalej diagram X, oparty na oryginalnych twierdzeniach Bandlera i Grindera (1979, s. 25; 1975).
Pomimo powszechnego przekonania o tym twierdzeniu, żadne wcześniejsze badania nie potwierdziły ani nawet nie zasugerowały jego zasadności. Niedawna seria badań przeprowadzona przez Wisemana i in. (2012) zbadali to twierdzenie. W pierwszym badaniu ruchy oczu uczestników, którzy kłamali lub mówili prawdę, zostały zakodowane, ale nie pasowały do wzorca NLP. W drugim badaniu jednej grupie uczestników powiedziano o hipotezie ruchu gałek ocznych NLP, podczas gdy drugiej grupie kontrolnej nie powiedziano. Następnie obie grupy poddały się testowi na wykrywanie kłamstw. Nie pojawiły się żadne znaczące różnice pomiędzy obiema grupami. W trzecim badaniu obejmującym kodowanie ruchów oczu zarówno kłamców, jak i osób mówiących prawdę biorących udział w głośnych konferencjach prasowych. Po raz kolejny nie odkryto żadnych znaczących różnic. Przeglądając wyniki trzech badań, badacze twierdzą, że wyniki trzech badań nie potwierdzają twierdzeń NLP, a to „pseudonaukowe twierdzenie o ruchu oczu można wiarygodnie odrzucić” (Wiseman i in., 2012).
W nowszym badaniu (Ahmed, 2013) ponownie przeanalizowano twierdzenia dotyczące ruchu oczu. Zwrócił uwagę na krytykę Einsprucha i Formana (1985), którzy argumentowali, że wszystkie 39 opublikowanych wcześniej badań (np. Appel, 1983; Brockman, 1981; Cody, 1983; Ellickson, 1983; Dorn, 1983; Dowd i Pety, 1982 ; Ehrmantraut, 1983; Falzett, 1981; Green, 1981; Hammer, 1983 i Paxton, 1981), które próbowały przetestować twierdzenia dotyczące NLP, były fałszywe ze względu na obawy metodologiczne dotyczące badań, najczęściej dlatego, że badacze nie byli przeszkolonymi specjalistami NLP, lub że użyte stwierdzenia lub wynalazki nie były w jakiś sposób spójne z metodami NLP. Na próbie 33 studentów studiów podyplomowych MBA poproszono studentów o udzielenie odpowiedzi na szereg pytań podczas pomiaru ich ruchu oczu. Wyniki pokazują, że poza wspomnieniem wzrokowym, mniej niż połowa respondentów wykazywała pozostałe wzorce oczu (tj. konstrukt wzrokowy, wspomnienie werbalne, konstrukt werbalny, kinestetyczny i cyfrowy słuchowy), postulowane przez twórców NLP. Badacze doszli do wniosku, że „wzorce oczu NLP zaproponowane przez założycieli nie mają zastosowania do tej próby studentów w Abu Zabi” (Ahmed, 2013).
Drugim powszechnie stosowanym modelem jest preferowane dopasowanie reprezentacji (PRM). Według Bandlera i Grindera (1975) słowa, wyrażenia i zdania wskazują na odniesienie się jednostki do każdego z systemów reprezentacji. Na przykład słowa „zielony”, „prześwitujący”, „spirala” i „obraz” odnoszą się do systemu reprezentacji wizualnej, podczas gdy słowa „cichy”, „dzwonienie”, „muu” i „wybuch” odnoszą się do systemu reprezentacji słuchowej. Te dwa są częścią trzech systemów; wizualne, słuchowe i kinestetyczne, których używają ludzie i czasami są nazywane VAK.
W swoich badaniach Shapely (1984; 1987) dokonał przeglądu wykorzystania MFiR w obszarach poradnictwa. W zestawie 15 badań z użyciem PRS Shapely stwierdził, że istnieje niewiele dowodów potwierdzających stosowanie PRS.
Od czasu tych badań niewiele więcej zostało zrobione, aby dokonać przeglądu zastosowania PRS z naukowego punktu widzenia. Dalsza praca w kontekście coachingu może pomóc w dalszym dostarczaniu dowodów na temat naszego zrozumienia roszczeń dotyczących osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
Podsumowując, z przeglądu ogólnych badań NLP wynika, że nie ma wystarczających dowodów na poparcie twierdzeń NLP dotyczących konkretnych interwencji, takich jak ruchy gałek ocznych i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej. W świetle braku solidnych dowodów potwierdzających unikalne modele NLP, postanowiliśmy zbadać NLP, ze szczególnym naciskiem na badania coachingowe. Naszym celem było zebranie opublikowanych badań i zbadanie badań empirycznych w zakresie coachingu NLP.
Metodą tego przeglądu było przeprowadzenie serii wyszukiwań przy użyciu powszechnie używanych baz danych, za pomocą narzędzia wyszukiwania Henley Business School One Source. Narzędzie łączy dane z wielu narzędzi wyszukiwania, w tym EBSCO, Science Direct, Business Source, Emerald, Text-direct i innych. Przeszukanie artykułów recenzowanych opublikowanych w latach 1980–2018 dało 19 154 pozycje, w których początkowo wyszukiwano hasło „NLP”. Jednakże przeglądając artykuły z tej listy, stało się jasne, że termin NLP ma wiele znaczeń i jest używany jako skrót różnych terminów. Wyszukiwanie zawężono do „NLP i programowanie neurolingwistyczne”. Zmniejszyło to liczbę znalezionych pozycji do 224 recenzowanych artykułów w latach 1980–2018. Zostało to dodatkowo udoskonalone w wyszukiwaniu „NLP – programowanie neurolingwistyczne – coaching”. W sumie zidentyfikowano 40 artykułów recenzowanych. Dokonano szczegółowego przeglądu tych 40 artykułów. Artykuły podsumowano w tabeli 2
Przeglądając te artykuły, nasuwa się wiele uderzających obserwacji. Po pierwsze, biorąc pod uwagę okres blisko 40 lat, liczba publikacji jest stosunkowo niewielka. Może to po części odzwierciedlać szerszy problem braku badań w obszarze coachingu, choć pojawienie się szeregu metabadań i przeglądów systematycznych badań nad coachingiem (Theeboom i in. 2014; Athanasopoulou i Dopson, 2018) sugeruje wielkość W ciągu ostatniej dekady zasób literatury znacznie się powiększył.
Po drugie, na liście dominują artykuły koncepcyjne, przy czym brak jest solidnych projektów naukowych lub tradycyjnych metod badawczych stosowanych do empirycznego testowania pomysłów oferowanych przez NLP w dziedzinie coachingu. Biorąc pod uwagę 40 artykułów uwzględnionych w tabeli 2, ponad połowę stanowiły artykuły koncepcyjne, recenzje literatury lub recenzje książek. W wyniku tego wyszukiwania odnaleziono tylko dwa badania ilościowe i siedem kolejnych badań jakościowych. Nie zidentyfikowano ani jednego randomizowanego badania kontrolnego.
Po trzecie, w wielu artykułach autorzy formułują twierdzenia bezpodstawne. Jednym z przykładów jest artykuł Cassidy-Rice (2014), który przedstawia studium przypadku „Nicka Burnside’a”, który dzięki szkoleniu NLP zostaje „wyleczony” z szeregu fobii. Nie opisano dokładnej metody, sposobu zdiagnozowania fobii ani zastosowanych środków. Autor twierdzi jednak, że NLP ma niemal cudowny efekt, który wykracza poza początkową fobię, czyniąc klienta zarówno lepszym szefem, jak i supersportowcem: „Wśród interwencji, które pomogły, było usunięcie negatywnych stanów, zmiana ograniczających przekonań, eliminacja blokad mentalnych i hipnozy hamujących wydajność. Takie techniki pomogły mu także w osiągnięciu osobistych celów, o których nigdy nie myślał, że są możliwe, włączając w to wyczerpujące wyścigi wytrzymałościowe, takie jak maraton w Snowdonia i zawody ultra pod Murem Hadriana, podczas których pokonał 110 km w nieco ponad 17 godzin… Przeniósł ten nowy pozytywny myślenia bezpośrednio w miejscu pracy, umożliwiając mu podjęcie coachingu pracowników w całej organizacji w obszarach takich jak zarządzanie czasem, umiejętności prezentacji, motywacja, wywieranie wpływu i budowanie zaufania” (Cassidy-Rice, 2014, s. 39).
Niektóre artykuły oferują bardziej solidną metodologię. W jednym z przykładów (Peng i in., 2015) dokonano przeglądu zastosowania krótkiej edukacji zdrowotnej NLP w celu pomocy pacjentom po udarze mózgu w ramach programu łączącego NLP i edukację psychologiczną. Naukowcy mierzyli lęk i depresję u pacjentów po udarze. Wyniki tego badania ujawniły początkową różnicę w poziomie depresji, chociaż na etapie obserwacji różnica między grupą kontrolną a grupą interwencyjną zajmującą się edukacją zdrowotną NLP nie utrzymała się. Jednakże po uwzględnieniu dwóch interwencji nie można określić, który składnik aktywny spowodował pierwotną zmianę; NLP lub edukacyjny aspekt programu.
Wreszcie, jak zauważono w większości innych badań, biorąc pod uwagę naturę efektu „dolnego przyciągania”, w przypadku którego istnieje większe prawdopodobieństwo, że wyniki większości badań z niepotwierdzonymi hipotezami zostaną odrzucone przez czasopisma lub nieprzedłożone. Nie jest więc zaskoczeniem brak opublikowanych prac naukowych zawierających dane pokazujące brak różnicy pomiędzy interwencją NLP a porównywalną interwencją kontrolną.
Więc gdzie to prowadzi do coachingu NLP? Przegląd dowodów naukowych dotyczących coachingu sugeruje, że prawie nie ma dowodów potwierdzających wielość twierdzeń na temat jego skuteczności jako interwencji coachingowych 1-1 w celu ułatwienia zmiany zachowania. Zgadza się to z dowodami zgromadzonymi w ciągu ostatnich dwudziestu lat, które potwierdzają pogląd, że coaching ma małą lub średnią wielkość efektu w wielu aspektach zmiany zachowania (Theeboom i in., 2014). Przeglądając dowody pochodzące z coachingu, można wyciągnąć podobne wnioski.
W tym artykule chcieliśmy dokonać przeglądu dowodów na NLP i specyficznych dla coachingu NLP. Biorąc pod uwagę tę recenzję, bez wahania dochodzimy do poglądu, że psychologowie coachingu i osoby zainteresowane coachingiem opartym na dowodach mądrze byłoby zignorować markę NLP na rzecz modeli, podejść i technik, w przypadku których istnieje wyraźna baza dowodowa. Jednak idąc dalej, możemy zabrać ze sobą marzenie o stworzeniu ujednoliconego modelu coachingu, który zapewni najlepsze ze wszystkich podejść, ale pozostawi za sobą szum sprzedażowy i bezpodstawne twierdzenia o cudownej zmianie.